Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ο σκύλος που νίβει τ’ άντερά μου




Ένας σκύλος κουτσός
μπογιατίζει λάκκους στην αυλή μου
κι έχω για γούρι
σφαίρα
που κρέμασε κορίτσι όμορφο
σε ποίημα από χάντρα.
Σκοτώνω έρωτες
πίνω κρασί
κι ακούω γάζες να παραμονεύουν.
Επιτέλους βρήκα τον δρόμο
να μην περιμένω τίποτα
γιατί το απόψε
λέξη εύκολη
και καθοριστική
έχει μπόλικα ποτά να πιει
και δεν βιάζεται καθόλου.
Τα αναθέματα σκούριασαν
σα να μην βγάζουν πουθενά,
το δέρμα σκόρπισε τη θλίψη,
τα βλέμματα μέτρησαν φλέβες
ο βαρκάρης έκοψε καπίστρι,
το διαβολάκι σταμάτησε να φοράει ρουζ, 
οι νεκροί έκαναν προπόνηση στον κήπο της Γεσθημανής,
τα βιολιά περίσσεψαν
και οι νύχτες μίσεψαν
στην ησυχία την τρελή
και στ’ απογιόματος
την νίψη.
Θέλει μεγάλο άντερο τελικά
να γελάς με την δυστυχία


photo:
Jerry Cantrell's three legged dog, 
"Sunshine"